Dysplazja u psów

Właściciele decydując się na szczeniaczka, starają się zapewnić mu jak najlepsze warunki i dbają o jego rozwój. Jednak niekiedy szczęśliwy i skory do zabawy piesek po pewnym okazuje się mniej chętny do aktywności fizycznej lub zaczyna chodzić w nietypowy sposób. Dopiero wtedy okazuje się, że dotknęła go dysplazja. Bez weterynarza i zoofizjoterapeuty piesek skazany będzie na ogromny ból pojawiający się przy każdym kroku.

Dysplazja i jej rodzaje

Dysplazja to choroba, która dotyka najczęściej psy dużych ras, a pierwsze jej objawy można obserwować w wieku od 6 do 12 miesięcy. Polega ona na niedorozwoju, niedopasowaniu lub rozluźnieniu struktur budujących staw. Problem ma różny przebieg a uwarunkowany jest genetycznie.

W przypadku dysplazji stawu biodrowego poprzez niedopasowanie głowy kości udowej do panewki kości biodrowej czy też rozluźnienie więzadeł dochodzi do niestabilności stawu. Głowa kości udowej wypada nieco poza panewkę wydrążając kości w nieanatomiczny sposób. Z czasem piesek ma ubytki kości i zwyrodnienia, które sprawiają mu ogromny ból.

Trochę inaczej przebiega dysplazja łokciowa. Jej przyczyną może być nieprzyrośnięty wyrostek łokciowy dodatkowy, który w wieku szczenięcym anatomicznie jest oddzielony od kości. Jeżeli jednak nie przyrośnie do niej wraz ze wzrostem pieska, struktury stawu nie będą do siebie pasować, a wolny fragment może przemieszczać się, powodując ból i pogłębianie się zwyrodnień. Problemem może okazać się również odłączony nadkłykieć przyśrodkowy kości ramiennej, który przemieszcza się w stawie lub fragmentu wyrostka dziobiastego kości łokciowej. W stawie łokciowym może także dojść do oddzielenia kawałka kłykcia kości ramiennej. Zmiany te mogą nastąpić w wyniku OCD (osteochondrozy), o którym pisaliśmy już na naszym blogu.

Diagnostyka

Diagnostykę przeprowadza lekarz weterynarz na podstawie wywiadu, badania klinicznego i zdjęcia RTG, które powinno być wykonane w trzech płaszczyznach. Bardzo ważne jest, aby pies został odpowiednio ułożony, dlatego do wykonania zdjęcia rentgenowskiego niezbędne będzie znieczulenie. Dysplazję można diagnozować już u małych szczeniąt, powyżej 4 tygodnia życia. Jednak w przypadku diagnozy wskazującej jedynie na podejrzenie dysplazji badanie należy powtórzyć w wieku około 2 lat.

Dla hodowców i osób, które planują rozmnożenie psa, ważne będzie zgłoszenie się do odpowiedniego weterynarza, który uprawniony jest do stwierdzania dysplazji. Na świecie istnieją różne systemy oceny. W USA funkcjonują przepisy zatwierdzone przez amerykańską organizację OFA – Ortopedic Foundation for Animals, a w Europie przez FCI czy brytyjska BVA (British Veterinary Association).

Natomiast w Polsce uprawnionych do diagnostyki lekarzy weterynarii wyznacza Związek Kynologiczny w Polsce. Stan stawów pieska zostanie oceniony na skali Międzynarodowej Federacji Kynologicznej:

• A1- stawy biodrowe zdrowe, normalnie ukształtowane,
• A2- stawy biodrowe prawie normalne
• B- stawy biodrowe podejrzane,
• C1- dysplazja nieznaczna,
• C2- dysplazja umiarkowana,
• C3- dysplazja ciężka.

Należy pamiętać, że bez względu na plany dotyczące dalszego wychowania pieska ważna jest szybka diagnoza i podjęcie odpowiedniej terapii. W przeciwnym razie problemy zdrowotne pupila będą się pogłębiać, sprawiając mu coraz większy ból. Terapia opóźnia rozwój bolesnych zwyrodnień stawów i pozwala czworonogowi cieszyć się życiem.

Leczenie

Metoda leczenie zależy od konkretnego przypadku i zaawansowania problemu. Nie zawsze możliwe będzie leczenie zachowawcze. Jeżeli weterynarz stwierdzi, że nie można pomóc pieskowi bez interwencji chirurgicznej, to warto dopytać o różne propozycje, ponieważ niekiedy lekarz weterynarii jest w stanie zastosować odmienne metody operacyjne. Po zabiegu wymagana będzie rehabilitacja, którą powinien prowadzić kompetentny rehabilitant z odpowiednimi uprawnieniami.

W przypadku zachowawczego leczenia, pies otrzyma środki farmakologiczne, a terapia będzie wspomagana zoofizjoterapią. Tylko odpowiednie dobranie leków i ćwiczeń zapewni pupilowi komfort życia.